Koko
In de nacht van 19 naar 20 juni is onze lieve, kleine Koko heengegaan.
Dat wekt verdriet op en even staat het leven stil. Even is niets meer belangrijk.
Maar waarom?
Wat is dat met mensen en de dood?
Wat maakt de dood voor ons zo moeilijk?
Wetende dat je hier achtergelaten wordt en de rest van je leven af moet maken, zonder die persoon of dat dier die jouw hart op een manier vult en herinneringen met je maakte zoals niemand anders kan?
Of is het de lijdensweg die er vaak aan vooraf gaat.
De prijs voor het terugkeren naar daar waar je vandaan komt.
Liefde en verdriet.
Er is een dunne lijn tussen die twee. Je kan het beide net zo intens voelen.
En toch voelt het alsof verdriet intenser is, langer blijft hangen.
Maar dat komt omdat we liefde vaak voor lief nemen.
Verdriet ‘zullen we wel verdienen’ of is een reden dat zoveel dingen in het leven moeilijk en ellendig kunnen zijn.
Terwijl liefde is waar alles op staat.
De meeste van ons zijn geboren uit liefde, of opgegroeid erin.
Ga nou echt eens na hoe vaak je liefde ervaart en hoeveel verdriet.
En da’s net zo met de dood van je huisdier.
Kijk hoeveel jaren aan liefde dat beestje je geeft.
En toch voelt de verdriet zoveel meer intenser dan de liefde van al die jaren.
Maar de verdriet is tijdelijk.
Liefde is voor altijd.
De pijn die ik nu voel komt voort uit egoïsme.
Ik kan jou geen liefde meer geven, jij kan mij geen liefde meer geven.
Maar dat wilt niet zeggen dat de pijn er niet mag zijn.
De pijn betekent dat ik altijd van je gehouden heb en dat ook altijd zal blijven doen.
Rust zacht lieve Koko.
Voor altijd in m’n hart, voor altijd op m’n lijf.
