Abaddon is het Hebreeuwse woord voor vernietiging, net zoals de Griekse equivalent Apollyon. Er is door meerdere religies over deze vernietiger geschreven.
Volgens de Hebreeuwse bijbel was Abaddon de heerser van de onderwereld, de Sjeol: het dodenrijk.
Vandaar dat hij werd afgestempeld met termen als ‘engel’ en ‘koning’.
Onze generatie heeft een compleet andere associatie met die termen.

In de Abaddon-trilogie, een young-adult boek onder de Angsthazen reeks, brengt deze sinistere engel een bezoek vanuit de onderwereld aan onze wereld.
In zijn beleving heeft hij daar namelijk genoeg redenen voor.
Wat z’n redenen ook zijn, er vallen veel slachtoffers.
De vraag is alleen hoe gewone tieners zoals jij een kwaadaardige engel kunnen stoppen?

Wellicht dat de hoofdpersonage, Maud Abaddon, je daar meer over zal kunnen vertellen. Zij is tot slot de tiener waar hij het nu op gemunt heeft…

De Egyptenaren geloofden dat bij de dood van een farao Zonnegod Ra de zonnestralen versterkte, zodat de koning ze kon gebruiken als trap naar de hemel. Vandaar dat de eerste piramiden ‘trappiramiden’ waren; ze symboliseerden een dergelijke trap.
De Egyptenaren beschouwden de dood als een korte onderbreking en geloofden in een leven na de dood. Alleen wie tijdens zijn eerste leven de goden had mishaagd of zich niet met de juiste rituelen op de reis door de onderwereld had voorbereid, ging werkelijk dood. Anubis speelde een cruciale rol in het proces van het oordelen van de doden en het bepalen of ze een eeuwig leven na de dood zouden krijgen. Om een lichaam te kunnen bewaren, zodat het leven na de dood kon worden voortgezet, vond er mummificatie plaats. Het hart werd als enige orgaan in het lichaam gelaten en door een scarabee met een toverspreuk beschermd om te voorkomen dat het tijdens een ondervraging van Anubis zonden zou opbiechten. Een scarabee is een amulet of zegel in de vorm van een heilige pillenkever.

Het lichaam van de overledenen zou met het hart, dat werd gezien als de zetel van de persoonlijkheid/daden tijdens het leven, in het hiernamaals bij Osiris’ troon terechtkomen. 
Hier werd het hart gewogen tegen de veer van Ma’at. Anubis woog het hart, Toth nam notities over het oordeel en Osiris nam het uiteindelijke besluit.
Als de ziel rechtvaardig was en het hart niet zwaarder woog dan de veer, werd ze toegelaten tot het dodenrijk en kon ze een leven na de dood beginnen. Als de ziel schuldig was aan zonden, werd ze veroordeeld. De ziel werd dan niet toegelaten tot het hiernamaals.

Ruim voordat de Griekse Cleopatra farao van Egypte werd, heeft Egypte 30 dynastieën gehad. Een dynastie is een periode dat één familie aan de macht is. Toen 525 v. Chr. Egypte werd binnengevallen door de Perzen, werd het koninkrijk niet meer door Egyptenaren, maar door Perzische koningen geregeerd.
Dit heeft ongeveer 200 jaar geduurd, want toen veroverde de Griek Alexander de Grote het koninkrijk. De Egyptenaren vonden dat niet zo heel vervelend, gezien ze niet echt blij waren met de Perzische heerschappij.

Alexander stichtte de bekende stad Alexandrië, liet zichzelf uitroepen tot farao en hield eer aan Egyptische tradities.
Hij overleed overigens vrij vroeg, waarna er een Ptolemeïsche heerschappij over Egypte ontstond. Ptolemeïsche waren Grieks-sprekende farao’s. In totaal zijn er daar 15 van geweest en Cleopatra was de laatste.

De minnaar van Cleopatra was de Romeinse Julius Caesar. Dit was tactisch, omdat er continue een dreiging op Egypte was van de Romeinen. Dit werd overigens minder tactisch, toen haar geliefde minnaar werd vermoord en hij haar koninkrijk niet meer kon beschermen.
De Ptolemeïsche farao moest kiezen tussen twee Romeinse minnaars: Marcus Antonius of Octavianus, later bekend als Augustus.

Ze koos voor Marcus, maar hij verloor de strijd tegen Augustus. Zijn Romeinse leger, gevestigd bij Cleopatra in de hoofdstad Alexandrium, slaagde er niet in de vloten van Augustus tegen te houden. Als klap op de vuurpijl ontving hij de bode dat zijn geliefde Cleopatra zelfmoord had gepleegd. Overstuur liet hij zich op een zwaard vallen, maar hij overleefde dat. Toen hij hoorde dat ze toch nog wel leefde, gebruikte hij zijn laatste levensenergie haar op te zoeken. Hij overleed aan haar voeten en toen wilde Cleopatra echt zelfmoord plegen. Maar haar tweede keus was te snel!
De soldaten van Augustus waren haar voor en hielden haar gevangen. Toch slaagde zij er enkele dagen later toch in om zelfmoord te plegen. Een dienaar wist een gifslang in een mandje fruit bij haar naar binnen te smokkelen. Eind goed al goed?

Cupido, begeerte. Ook wel Amor, liefde, genoemd.
In de Griekse mythologie was hij Eros, de god van de liefde en begeerte.
Deze speelse jongeman met vleugels heeft een pijl en boog waarmee hij recht in de harten van mensen en goden kon schieten en liefde kon doen ontsteken.
Ook voor de Romeinen was deze knaap de liefdesgod, net zoals zijn moeder Venus.

Venus was jaloers op Pysche, de ziel, en beval Cupido haar de lelijkste man op aarde te laten beminnen. Toen pas ontmoette Cupido deze vrouw en in plaats van de order uit te voeren, werd hij zelf verliefd.
Toen hemelgod Jupiter Psyche onsterfelijkheid schonk, konden ze voor altijd samen zijn.
Ze kregen zelfs een kind samen: Voluptas (genot).

Venus, de moeder van Cupido, begon een grote rol in de mythologie te krijgen toen de Griekse mythologie overging naar die van de Romeinen.
In de Griekse mythologie was ze namelijk Aphrodite, de godin van schoonheid, liefde en vruchtbaarheid.
Voor de geboorte van Cupido heeft deze Godin nog een ander kind verwekt: Aeneas. Dit zou later een Trojaanse held worden.
Waar de Grieken ervan overtuigd waren dat Aphrodite door Zeus verliefd werd op Anchises, de vader van Aeneas, waren de Romeinen ervan overtuigd dat Venus zelf verliefd was geworden op deze Trojaan.
Toch werd Venus voornamelijk afgebeeld met haar gevleugelde zoon, Cupido. Dat zij moeder en zoon waren was geen twijfel over mogelijk, maar de mythen met betrekking tot Aeneas zijn nog wat verschillende verhalen over.

De burchtstad van Koning Arthur, Camelot, trok van alle kanten ridders aan die zich wilden aansluiten bij De Ronde Tafel, die 150 plaatsen had. De tafel was rond, omdat zijn ridders gelijkwaardig waren en niemand een ereplaats kreeg. Echter, één van de plaatsen bleef vrij voor de vinder van De Heilige Graal. Voor Sir Galahad daar plaatsnam, werd elke ridder die er ging zitten direct door de aarde verzwolgen. Toen Sir Galahad eenmaal zijn plaats aan de ronde tafel had ingenomen, werd de aanwezigheid van de Graal voelbaal in Camelot. Een geheimzinnige jonkvrouw kondigde aan dat de Graal alle ridders zou voeden. Zo geschiedde, maar niemand kreeg daarbij de Graal te zien of raakte hem aan, op Sir Galahad na.

De ridders van De Ronde Tafel waren belast met het handhaven van de rechtvaardigheid, beschermen van het koninkrijk en het vervullen van queesten. Het doel van zo’n queeste was op zichzelf niet altijd fascinerend. Soms was het slechts wandaden wreken of vrouwen veroveren. Het leuke aan zo’n queeste was dan vooral het verrassende zijpad of een ander nieuw avontuur, zoals je meemaakt in queesten van videogames…
Maar soms was zo’n queeste wel  bijzonder, zoals de queeste van De Heilige Graal die ergens in Engeland verborgen zou liggen. Deze queeste stond bekend als de zwaarste en  verhevenste queeste aller queesten. Veel ridders begonnen eraan, maar weinig keerden terug.
Daarom was Koning Arthur absoluut niet blij toen Sir Gawain, de hoffelijkste ridder van Arthurs hof, zwoer naar De Graal op zoek te gaan. Arthurs angst dat de Rond Tafel veel lege plekken zou krijgen, kwam uit. Alleen Sir Galahad, Sir Percival en Sir Bors kwamen terug, maar dan wel met De Heilige Graal. Deze ridders worden de ‘Graalridders’ genoemd.

Sir Galahad werd beschouwd als de enige die puur en waardig genoeg was om uit De Graal te mogen drinken. Toen hij bad of hij ‘de wereld mocht verlaten’, vertelde een stem hem dat zijn ziel in het hiernamaals bij Christus zou verblijven. Dit gebeurde toen Jozef van Arimathea terugkeerde. Hij stond sir Galahad toe de Graal enkele ogenblikken vast te houden, waarna sir Galahad geknield biddend voor verlossing uit zijn lichaam werd bevrijd en door menigte engelen ten hemel werd gedragen.

Tot de komst van de Romeinen, werd een groot deel van Europa door Kelten bewoond. Zij geloofden in meerdere Goden, helden, druïden en magie. Toen het Christendom de Romeinse staatsgodsdienst werd, kwijnde langzaam maar zeker de Keltische religie en mythologie weg. Zelfs in het verre Ierland.
De laatste Goden die over Ierland heersten, waren de Tuatha Dé Danann, maar ook zij waren na een nederlaag tegen de Milesiërs genoodzaakt op 31 oktober, tijdens het Samhain-nieuwjaarsfeest, stervelingen hun rijk binnen te laten en zichzelf ondergronds als elfen te vestigen.

Tijdens het Samhain-nieuwjaarsfeest werd het einde van de zomer en het begin van de donkere periode aangekondigd. Dit festival vond volgens de Keltische kalender plaats in de nacht van 31 oktober op 1 november. Deze nacht zouden alle poorten van de andere wereld openen, waardoor geesten, voorouders, goden, elfen en andere mythische wezens toegang konden krijgen tot de wereld van de levenden.

Om tijdens Samhain de geesten die door de poorten kwamen te eren en gunstig te stemmen, voerden de Kelten offers en rituelen met vreugdevuren en banketten.
Om de boze geesten af te weren, die natuurlijk ook door deze poorten konden treden, gebruikten ze uitgeholde rapen en bieten, kostuums en maskers.

🧙🪄Vijfduizend jaar geleden werd er al gepraat over hekserij, magie en duivelse krachten.
De oorsprong van deze ideeën zijn te vinden in Egyptische en Joodse legenden, klassieke literatuur, de Christelijke demonenleer en de Germaanse volksoverlevering.

Vandaag de dag wordt er nog steeds geloofd in magie en hekserij, maar zal je er in Nederland gelukkig niet meer voor vervolgd worden. Je kan zelfs kant-en-klare kruidenmengsels kopen, speciale Tarotkaarten, voodoo-poppetjes en tovenaars gewaden!
Als je er maar niet op betrapt wordt net zoals Aba’aner een wassen beeldje van een krokodil om te toveren naar een echte krokodil. Dan zal je denk ik wel voor de rechter moet verschijnen.

Maar dan heb je wel letterlijk de advocaat van de duivel! 😃
Beleef hier de heksenvervolging in Nederland rond het aar 1700

In de Griekse mythologie was Hèraklès al sinds baby af aan een legendarische held.
Hij werd verwekt doordat zijn vader, Zeus, vreemdging met de sterfelijke Alcmene. Dit deed hij door zichzelf voor te doen als haar man Amphitryon.
De vrouw van Zeus, godin Hera, kwam hierachter en stuurde furieus een slangenpaar op de wieg van Heracles af. Tot ieders grote verbazing wurgde hij deze slangen.

Dat vreemdgaan deed Zeus overigens niet voor de lol. Hij had een krachtige sterveling nodig om zijn toekomstige strijd tegen de Giganten te kunnen winnen. Deze reusachtige, krachtige wezens probeerden de macht van de Olympische Goden over te nemen.
Een orakel vertelde dat de Giganten onoverwinnelijk zouden zijn, tenzij de Goden een sterveling bij hen zouden hebben in de strijd.
Daar kwam Heracles dus kijken.

Heracles werd grootgebracht in Thebe door Amphitryon en Alcmene. Hij trouwde met Megara, de dochter van de koning van Thebe.
In de loop van tijd was godin Hera nog steeds niet klaar met die fratsen en dreef ze Hercules tot waanzin. Eén van die manieren was een kreeft zijn hielen te laten belagen, terwijl hij vocht tegen de negenkoppige Hydra. Dit gebeurde wel pas later in de tijdlijn, toen hij zijn tweede van de Twaalf Werken aan het voltooien was. Eerder bracht Hera hem in zodanige razernij, dat Heracles zijn eigen vrouw en kinderen vermoordde.
Als boetedoening daarvoor moest hij van het orakel te Delphi voor koning Eurystheus de Twaalf Werken uitvoeren.

Heracles heeft ze alle twaalf volbracht en zijn leven kwam tot een einde toen hij vergiftigd werd door zijn nieuwe vrouw, Deianira. Het gif verbrandde zijn huid, waardoor Heracles een brandstapel voor zichzelf bouwde om zichzelf te verlossen van de pijn. Hij vroeg de Goden om hulp, waarop zijn echte vader, Zeus, hem met een bliksemschicht uit zijn lijden verloste.

Eenmaal overleden werd hij naar Olympus gebracht en sindsdien is hij een God.
In de Romeinse mythologie werd hij Hercules genoemd.

Lucifer was oorspronkelijk een engel die zich hoog in de hemel bevond. Toen hij zich met God probeerde te vergelijken en in opstand kwam, werd hij uit de hemel verdreven. De uitspraak van Jesaja versterkte de reputatie van Lucifer en in plaats van de drager van het licht, werd hij Satan; de tegenstander van het licht.

Lucifer was niet de enige die in opstand kwam, en degene die hem hielpen dwaalden ook af naar beneden. Ze kwamen terecht in de hoofdstad van de hel: het Pandemonium; de stad van alle demonen.
Hier beraamden zij samen met Bëelzebub, de prins van de hel, hun wraak tegen God en de mensheid.
De wraak werd het verleiden van mensen om hen gescheiden te houden van God.
 
Op een gegeven moment werd Lucifer (of Satan) ‘de prins van de duivels genoemd’
Van hieruit ontstonden duivelaanbidders, Luciferianen, die op sommige plekken van de wereld een groot aantal onschuldige mensen op de brandstapel hebben laten verdwijnen. Bij elke verdenking van magie, hekserij of een andere vorm van ‘verleiding,’ werd je gezien als Luciferiaan, wat resulteerde in een bloederige vervolging.
Dit kwam na de middeleeuwen wel tot z’n einde en is inmiddels gevormd tot een moderne visie op het Luciferianisme. Hier staat Lucifer symbool voor verlichting, kennis of vrijheid en gaan er (als het goed is) geen rare rituelen zoals het kussen van de anus van een pad, meer aan gepaard.

Het moderne Luciferianisme bestaat uit verschillende stromingen, maar in de kern wordt de val van Lucifer vooral geassocieerd met de bewuste keuze de mensheid kennis over te dragen en hen te verheffen uit een toestand van onwetendheid.
Waar de verleiding van Lucifer voorheen als negatief werd bestempeld, wordt het voor Luciferianen beschouwd als een symbool van vrijheid, op zowel spiritueel als maatschappelijk niveau. Het belang van individualisme en het streven naar zelfkennis en persoonlijke groei wordt hier benadrukt.

Gorgonen waren de kleindochters van de oergoden Pontus (de zee) en Gaia (de aarde).
Medusa was de enige die sterfelijk was en dat kwam goed uit voor godin Athena, die woest was dat Medusa in haar tempel seks had met de zeegod Poseidon. Athena vervloekte de mooie Medusa met haren van slangen en een blik die iedereen in steen zou laten veranderen.
Medusa trok zich, zwanger van Poseidon, terug in de grot bij haar zussen in het verre westen. Daar is ze uiteindelijk door Perseus onthoofd. Uit haar dode lichaam zijn de reus Chrysaor en het door Poseidon verwekte gevleugelde paard Pègasus ontstaan.

Het hoofd van Medusa is nog jaren als wapen gebruikt door Perseus. Zijn eerste ‘moord’ ermee was de schone Andromeda redden van een zeemonster, waarna hij met haar trouwde.
Het hoofd is uiteindelijk aan Athena geschonken, die het op haar beurt op haar schild of aegis plaatste om vijanden af te schrikken.

Merlijn (of Myrddin) is wellicht de meest bekende magiër uit de Keltische mythologie. Alhoewel hij Christelijk gedoopt is en tot de goede kant van de druïden behoort, stroomt er toch duivelsbloed door zijn lijf. Hij zou namelijk voortgekomen zijn uit een sterfelijke moeder en een demonische vader.

Merlijn was een wijze raadsheer en boodschapper. Met zijn magische krachten was hij in staat van gedaante te veranderen en kon hij vaak de toekomst zien. De verhalen gaan rond dat zijn magie zo krachtig was, dat hij de bekende Stonehenge, Camelot en De Ronde Tafel gebouwd zou hebben.
Waar Merlijn het meest bekend van is, was zijn verband met Arthur.
Merlijn zat achter de hele verwekking van Arthur, omdat hij diens vader, Uther Pendagron, de gedaante van een edelman gaf. Daardoor kon hij met Igraine, de moeder van Arthur, een kind maken. Kort na de geboorte van Arthur smokkelde Merlijn hem uit kasteel Tintagel, waarna hij hem in het geheim grootbracht. Dit alles was de bedoeling om zijn bijzondere lotsbestemming te bereiken: Arthur zou koning worden en het zwaard Excalibur dragen.

Ondanks dat Merlijn zo goed in de toekomst kon kijken, is het een duistere magiër, Nimue, toch gelukt een einde aan zijn leven te maken. Hoe dit exact is gebeurd, is nooit bekend geworden. Eén verhaal vertelt dat hij door haar betoverd is en zij hem heeft uitgeput om zo achter al zijn geheime kennis te komen. Daarna zou ze hem gestenigd hebben. Een ander verhaal vertelt dat zij zijn magie tegen hem heeft gebruikt en hem daarmee onder een rots gevangen heeft gezet. In weer een ander verhaal bracht Nimue Merlijn in trance onder een doornstruik en verstrikte hem vervolgens in haar sluier. Men zegt dat zijn stem nog altijd te horen is in het geruis van de bladeren.

Na de dood van Baldr verschenen er tekenen die het naderende Ragnarök aankondigden.
De tekenen werden beschreven in verschillende bronnen, maar de bekendste is het gedicht Völuspá.
Eén van de voortekenen was dat de verscheurende wolf Fenrir, de zoon van Loki, zou vrijkomen van zijn gevangenschap in Asgard. Fenrir was niet het enige monster die Loki had voortgebracht. Ook de Midgaardslang, die zo groot was dat hij de aarde omcirkelde en Hel, de heerser van de doden vormden een bedreiging voor de goden en de wereld.

Dat Ragnarök zou plaatsvinden, is nooit een twijfel over geweest. In de Germaanse mythologie waren er negen werelden (gedragen door de boom Yggdrasil) en in al die werelden zaten vernietigende machten.

Op Ragnarök gingen alle goden, reuzen, demonen en helden van al die werelden de strijd met elkaar aan. De muren van Asgard werden vernietigd, de hemelse brug Bifrost ging in vlammen op, de Midgaardslang spuwde zijn gif rond, Fenrir brak los en verwoestte alles om zich heen, waaronder Odin. Loki, die close was met de reuzen, bevaarde met zo’n reus een kolkende zee en zijn dochter Hel riep haar dodenleger uit Nilfheim op en trok ermee naar Vigrid. Vuurreus Surt zette uiteindelijk alle negen werelden in lichterlaaie, waarna de aarde in de kokende zee zou wegzinken.

Ragnarök was de strijd van de Asen tegen de reuzen en demonen. Het uiteindelijke slagveld was een vlakte van 60.000 km, Vigrid genaamd.

Hoe heftig deze strijd ook was, de kern was de cyclische aard van het universum. Uit deze strijd zou er een nieuwe, idyllische wereld herrijzen met een nieuw mensengeslacht en ook een aantal goden zouden herrijzen om te heersen in deze nieuwe wereld.

Zeemeerminnen zoals wij hen vandaag kennen zouden een verwarring kunnen zijn gemaakt door Columbus, waar hij vermoedelijk een zeekoe had gezien die leek op een verleidelijke vertoning uit een levensechte droom.
De legende luidde dat sirenen, wezens gezien als half vogel, half mens, rond de kliffen bij voornamelijk Italië en Sicilië leefden.
In de loop van tijd werden zij juist gezien als zeedemonen die zich onder water voortbewogen, in plaats van in de grotten.

Zij probeerden hun toehoorders, dat voornamelijk zeelieden waren door waar ze woonden, te verleiden met hun stem. Daardoor botsten de schepen op rotsen en werden zij nooit meer teruggevonden.

Het zou prima kunnen dat men de geluiden verwarde met die van bekende onderwaterwezens.
De enige manier daarachter te komen is net als Odysseus je eigen vast te laten binden aan de mast van je schip en je bemanning hun oren vol te stoppen met was.
Of je leest in november het verhaal van Levi…
Stay tuned 👊

Voodoo (Vodou) is een authentiek volksgeloof die diepgeworteld zit in de cultuur van Haïti.
Makkelijk vertaald staat deze religie voor goddelijke bezetenheid en geloven zij in meerdere goden en geesten. Verering van de doden speelt in deze religie een centrale rol en dat doen zij door middel van rituelen, offergaven, muziek en dans.
Eén belangrijke dans, de vodou dans, kan helpen de goden te laten ‘afdalen’ om zo bezit te nemen van de geest van de aanbidder. Hierdoor wordt de aanbidder tijdelijk goddelijk en verkeert hij/zij in een trance. Tijdens deze trance wordt er een stukje van de hemel of de hel overgedragen aan de mede-aanbidders.

Vodou weerspiegelt de diepe spirituele en culturele verbinding tussen de levenden en de doden in de Haïtiaanse samenleving. Elke twee november, op Allerzielen, is er een groot feest waar aanbidders in zwart met paarse kleding naar afgelegen kerkhoven vertrekken om in zo’n trance terecht te komen. Sommigen slagen erin door Baron Samedi óf door zijn helper Ghede, bezeten te raken.

Gebruikelijk vinden de rituelen en ceremoniën plaats in een Haïtiaanse Voodootempel, peristil genaamd. Meestal is zo’n tempel een openluchtruimte met in het midden een altaar. Hierop kunnen offers gebracht worden, zoals kaarsen, bloemen, eten of beeldjes van Vodou-loa. Loa omvat de goden en godinnen van het voodoo-geloof.
Elke loa heeft specifieke kenmerken, eigenschappen en symboliek. Ze worden aangeroepen tijdens rituelen om advies, hulp of zegeningen te vragen. Dit hangt af van waar de gemeenschap of de aanbidder op dat moment behoefte aan heeft.
Een aantal bekende loa’s zijn Papa Legba, Baron Samedi en de slang Damballah.

Yggdrasil was volgens de Oud-Scandinavische mythologie de grootste boom die er bestond. Zijn takken hingen in alle negen werelden en rezen zelfs boven de hemel uit.
De boom had drie hoofdwortels.

De eerste reikte uit tot in het reuzenland Jotunheim, waar De bron van Mimir lag; De Bron van Wijsheid. Om even wijs als Mimir te kunnen worden, stond oppergod Odin één van zijn ogen af. Daarna mocht hij uit de Bron drinken.
De tweede reikte tot in Niflheim (de reuzenwereld van ijs en kou), dicht bij de bron Hvergelmir (de bron van alle rivieren), waar de draak Nidhogg er soms aan knaagde. Doorgaans knaagde deze draak kadavers, maar soms dus ook de wortels van de boom.
De laatste lag bij de godenburcht Asgard, het hemelrijk, onder de bron van Urd, waar de goden dagelijks samenkwamen.
Urd, of Wyrd (noodlot of verleden) was één van de drie Nornen. De Nornen waren noodlotsgodinnen. De twee andere Nornen waren Verdandi (heden) en Skuld (toekomst). De Nornen bepaalden de lotgevallen van goden, reuzen, dwergen en mensen.

De overige werelden waren Midgard, de wereld van de mensen. Vanaheim, de wereld van de Vanir Goden. Alfheim, de wereld van de lichtelfen. Svartalfheim, de wereld van de dwergen. Muspelheim, de wereld van vuurreuzen en vuurwezens en Helheim, de wereld van de doden.

Het Yin-Yang symbool is waarschijnlijk het meest bekende symbool uit de Chinese filosofie. Het staat voor het beginsel van eenheid in de kosmos en benadrukt het evenwicht en harmonie van de schepping. Wil er harmonie in de wereld bestaan, dan moet het in evenwicht zijn. Dit geldt niet alleen voor grote zaken zoals leven en dood of licht en duisternis, maar voor alle aspecten die met de schepping te maken hebben. Dus met alledaagse dingen, voorwerpen, dieren en karakters van mensen.
Ook werd Yin-Yang weleens gecombineerd met een draak (Yang) en een Feniks (Yin). De draak stond dan symbool voor de keizer en de feniks voor de keizerin.

Yin en Yang zijn tegenpolen, maar afhankelijk van elkaar. Zoals in het symbool te zien zijn ze met elkaar verweven en vormen ze samen een cirkel. In beide zie je een vlekje. Dat vlekje is het zaadje van de tegenpool. Beide dragen ze een zaadje van de ander in zich.

In veel Yin-Yang tekeningen zie je ook acht tekens met drie lijnen om de cirkel heen. Is een lijn ongebroken, is het Yang. Is een lijn doorbroken, dan is het Yin. De lijnen worden Bagua genoemd en zijn 3000 jaar voor Christus ontdekt op een schildpad door de legendarische keizer Fu Xi. Ze staan symbool voor de voortdurende wisselwerking en de onderlinge afhankelijkheid van tegengestelde krachten. Ze representeren de aarde en de hemel, het water en het vuur, de donder en de wind en de berg en het meer.