De berg en de plas
Soms voelt t leven
Ver weg van t pad
Alsof ik een berg zag
Maar eigenlijk was t gewoon een plas
De keuze was erin te springen
Een sprong in t diepe te wagen
Niet weten waaraan te beginnen
Maar er bekend mee zijn
En weten dat de bodem
Me weer omhoog zal dragen
Afhankelijk van de wind
Of schepen op hun koers
Die de route voor me zouden bepalen
Die keuze compleet aan het lot te moeten overdragen
Soms voelt t leven
Alsof alles vlekkeloos verloopt
Twijfel of ik alles zelf in de hand had
Door puur het hebben van een geloof
Een geloof dat alles voorbestemd is
Een geloof dat ik slechts volg welk pad bekend is
Of is een pad iets nieuws om te verkennen
Op zoek naar wegen die ik verwachtte te gaan herkennen
Die diepe plas is soms troebel
En waar het helder is voel ik me vrij om te zwemmen
Maar soms is de stroming te sterk
En wacht ik tot de golven me beet hebben
Grip zoek ik dan
Grip op de golven
Grip op de stroming
Die me constant lijkt te achtervolgen
Diezelfde golven zoek ik in de bergen
Bergen brengen schaduwen
Die verbergen het licht achter het bekende
Ze brengen schaduw naar de plas
De plas waar ik een vorm van herkenning zag
Maar elke plas is anders
En elke ik die zo’n plas betreedt is anders
Maar niet elke plas is nieuw
En nieuw zal ik zelf ook nooit zijn
Ik ben altijd degene van datzelfde pad
Diezelfde berg en diezelfde plas
Degene die met hetzelfde geloof
Constant zo’n levenspad instap
Het leven is eindeloos stappen maken
Vooruit of achteruit, het maakt niet uit
De golven brengen me er altijd weer uit
Uit op het nieuwe
Uit op het volgende
Het geloof dat alles is voorbestemd
Dat zelfs die berg me beter dan elke plas kent
Stroming, eb of vloed
Het leven stroomt
En zolang het leven stroomt
Komt altijd alles goed