Schoolbezoek 10-14 Zwolle

Om 04:45 ging de wekker, maar dat was het echt meer dan waard!
Sterker nog, als die niet was afgegaan had ik een heel toffe dag gemist.

Onlangs ben ik via mijn contactformulier benaderd door Fedor Baarslag, docent Nederlands van een heel bijzondere, mooie school.
Kijk zelf maar:

10-14 Zwolle

treinreis

De reis

Vanuit Spijkenisse bedroeg de reis ruim 2,5 uur. Ik ging met de metro naar Rotterdam, met de trein naar Zwolle en van daaruit met de bus naar de school. Lang geleden, zo’n reis!
Natuurlijk was ik weer bijna te laat de deur uit, waardoor ik dus mijn boterhammen en oplader vergeten was..

Entree

De school bevond zich dus in een aanbouw, waardoor ik bij het uitstappen van de bushalte al een beetje verdwaald was. Gelukkig kwam de stagiaire Megan (in opleiding om de beste juf te worden, want dat is ze stiekem al) me met haar open vriendelijkheid oppikken bij de receptie van het hoofdgebouw, waar ik ook even vermaakt ben door de spraakzame receptioniste.
We wandelden tot we bij de verdieping van 10-14 aankwamen: de eindbestemming van mijn missie!
We konden niet gelijk de grote ruimte in, gezien er tientallen kinderen op de puntjes van hun stoel in een grote cirkel zaten te luisteren naar een voorlezer op een troon vooraan de groep.
Deze geluksvogels hadden na het afsluiten van de Kinderboekenweek lekker vakantie en 10-14 is dus zo’n school die overal een uniek moment van maakt.
Ook van de Kinderboekenweek dus!

Toen ik onder het genot van een warme bak koffie het lokaal kon betreden, kreeg ik een luid applaus. Werd er een beetje bescheiden van… Ik weet dat ik heel goed ben in koffiedrinken, maar een applaus ervoor krijgen was toch wel heel speciaal.
Maar het ging dus niet om de koffie. Aansluitend op de denkwijze van deze school, was het applaus een verwelkomende waardering.
Leuk!

De kinderen

De eerste voorlezer was een jongedame bij wie ik direct mezelf herkende. Scherp, grappig en zelfverzekerd benaderde ze de troon, maar zodra het serieus werd oogde ze rustig en kwetsbaar. Zo puur, zo mooi.
Als afsluiter van de Kinderboekenweek had deze school dus een voorleesochtend georganiseerd, waarin kinderen die wilden voorlezen dat voor de groep op de troon mochten doen. Als bedankje had Fedor voor alle kinderen die óók in de klas hadden voorgelezen een cadeautje, echt super lief.
Er volgde uiteraard een applaus voor iedereen die luisterde (iedereen dus) en zodoende was elke leerling gewaardeerd.

Om de rust en ruimte weer in de hoofdjes te krijgen hebben we daarna even tikkertje gedaan buiten op het speelterrein.
Onderweg naar buiten kwamen er twee jongens en een meisje naast me lopen. Zij vertelden mij enthousiast zelf verhalen te schrijven. Daarover later meer.
Het meisje was dus mijn boek al aan het lezen en zo heeft Fedor mij dus ook gevonden. Hij heeft ‘Het gevaarlijke bos’ online gevonden, besteld en hier op school neergelegd. De eerste lezer is al aan de haak geslagen, leuk!

Na het buitenspelen kwam er een ander meisje op me afgestapt. Voorzichtig vroeg ze of ze ook haar verhaal aan mij kon voorlezen. “Tuurlijk,” antwoorde ik. “Waarom niet?”
“Het is geen fantasieverhaal,” probeerde ze mij uit te leggen. “Ik ben namelijk ziek en ik heb daar wat over geschreven.”
Des te liever wilde ik het lezen. Ze maakte mij nieuwsgierig.
Niet zozeer door haar ziekte, maar vooral door het onder woorden brengen van wat ze voelt en ervaart en dat met mij wilde delen.

Zo waren er meer kinderen die enthousiast 1:1 met mij aan tafel wilden.
Dus wat gingen we doen….?

Aan tafel!

Een andere manier waarop Fedor mij heeft ‘verleid’ langs te komen, was door mij te informeren over eigen verhaaltjes die de kinderen hadden geschreven en dat sommige die verhalen met mij wilde delen.
Eerst had ik Aiden naast me zitten. Een intelligente jongen die ondanks zijn dyslexie continue probeert woorden op papier te zetten. Gelukkig maar, want schrijven kan hij en nadenken zeker!
Hij heeft mij De mysterieuze kist voorgelezen.
(Hij heeft me ook al een stukje laten lezen uit zijn toekomstige boek, spannend!)

Daarna had ik tijd met Markus, die me onderweg naar het buitenspelen al heel zijn verhaal vertelde. Ik moest hem toen onderbreken… het was zo spannend wat hij vertelde, dat ik het verhaal zelf wilde lezen!
Daar was nu de tijd voor. Hij heeft mij De nacht voorgelezen.
Echt super spannend en ook hij is al bezig met zijn volgende boek.

Toen kwam het meisje met haar eigen verhaal, Lois.
Ze las haar ervaring voor vanaf het moment dat ze in groep zes ziek werd, hoe haar omgeving erop reageerde, hoe haar ouders erop reageerden en hoe zij zelf ermee om ging. De processen die eruit voortvloeiden. Zo’n klein meisje, zo’n grote rugzak.
Tranen prikten achter mijn ogen en hoe dieper ik haar aankeek, des te sterker de drang om te huilen werd.
Het was een meisje voor me, maar ik zag een oude ziel in een jong lichaam.
Ik vroeg haar hoe zij kon ontspannen. Schrijven, lezen en tekenen was haar antwoord.
Het deed me goed te horen dat ze op de school waar ze nu zit daar ruimte voor krijgt.
Ontroerend!

Na even bijkomen kwam kapitein Finn naast me zitten. Deze piraat had een toepasselijke Terschelling trui aan en las zijn verhaal voor over een groot cruiseschip die ergens 998km verder vast kwam te zitten achter rotsen. Zijn verhaal heet: Een reis van 2,5 jaar.
Hoe het afloopt, daar komen jullie wel achter wanneer het boek uit is!

Toen kwam er weer een Lois naast me zitten. Met haar gelakte nageltjes aan de’r vingers raast zij waarschijnlijk zo snel over het toetsenbord, dat ze veel te weinig ruimte had haar verhaal af te schrijven. Haar verhaal heet: Wat popsterren nog meer kunnen zijn.
Ik zal nooit meer hetzelfde naar popsterren kijken, tenzij ik ze door muren heen kan zien…

Ondertussen hadden de kinderen pauze, zat ik aan een lekker stuk speculaas met warme koffie en kwam Fenne bij me zitten. Zij las me de eerste twee hoofdstukken voor van haar verhaal: de magische kat.
Ook zo’n schrijfster die niet genoeg heeft aan één A-4. De inleiding was in ieder geval heel interessant. Mooi om te lezen hoe zij met woorden steun geeft aan de slachtoffers uit Oekraïne. De volgende hoofdstukken ga ik echt nog lezen hoor, stuur maar op wanneer je ze afhebt!

Na Fenne zat de tijd erop en gingen we door voor de workshops.
Maar eerst: Tosti’s!!

Aan alle kinderen die me hebben voorgelezen, sommige heb ik het al persoonlijk mee besproken, maar hier nog een keer: Wanneer jullie van deze verhalen boeken gaan maken, voel je alsjeblieft vrij mij te berichten. Ik zal ze lezen, kopen en jullie adviseren welke stappen jullie moeten zetten om er echte boeken van te kunnen maken.

Workshops

Na het voorlezen heb ik twee keer een ‘workshop’ gegeven aan de klassen. Althans, twee keer hetzelfde geprobeerd te vertellen aan twee klassen.
Dat lukt mij natuurlijk niet, maar door de spontaniteit hebben we toch weer twee keer drie kwartier leuk opgevuld!

Heb ook echt weer genoten van die leuke vragen:
Gaat u ook een boek over uzelf schrijven?
Hoeveel boeken bent u nu tegelijk aan het schrijven?
Leest uw familie ook uw boeken?
Hoe gaat het met u?
Bedenkt u eerst de titel of eerst het verhaal?
Hoe komt u op de verhalen?

workshop

Het was weer leuk voor al die kinderen te staan en al die vragen te horen en proberen te beantwoorden. Zoveel vragen waar ik me eigenlijk niet op kon voorbereiden.
Maar ook hun eigen verhalen, hun grapjes en plezier, maar ook enkele die zichzelf openstelden op emotioneel gebied.
Echt bijzonder weer!

Na afloop hebben er een aantal kinderen foto’s van de boeken gemaakt en is de wachtrij de exemplaren van de school te lezen langer geworden. Bijna net zo lang als de slinger bij slingertikkertje!

Afloop

De dag zat er bijna op.
Sinds de ochtend was er voorgelezen, buiten gespeeld, is schoolwerk gedaan, gepauzeerd, zijn er tosti’s gegeten, workshops gegeven en hebben er 1:1 gesprekken plaatsgevonden.
Voordat de dag werd afgesloten hebben we nog spelletjes gedaan. Buiten veel boeken, heeft deze school dus ook heel veel spellen. Bordspellen, puzzeltjes, snelheidsspellen, kaartspellen, noem maar op. Die worden hier ook goed gebruikt.
Er is op deze school zoveel ruimte, aandacht en respect.
Alles op het gebied van ruimte en tijd is erop gebaseerd dat iedere leerling en leraar in alle vrijheid op ieders behoefte kan ontwikkelen.
Ik zag het gewoon aan de leerlingen en de leerkrachten. Er werd gezongen, gedanst, samengewerkt, gespeeld. Het voelde voor mij echt niet alsof ik me in een school bevond, het voelde alsof ik ergens thuis was. Een warm thuis waar schoollessen worden gegeven.
Echt mooi.

Na de spelletjes werd ik nog eventjes in het zonnetje gezet.
Kijk nou wat leuk!!

schoolbezoek 10-14 zwolle

Onderwijsroute 10-14 Zwolle, onwijs bedankt voor de uitnodiging, de gastvrijheid, de ervaring, de kennismaking met deze bijzondere kinderen en de persoonlijke cadeaus.
Dit is waar ik voor schrijf. Dit is waar ik voor leef.

Dank jullie allemaal!

<<< Scooterrit bij zonsondergang

Operatie Timo – de documentaire >>>

Geef een reactie

Scroll naar boven