Gestopt met roken!
Wat ben ik chagrijnig…
Blijf uit mijn buurt!
Ik ben gefrustreerd en nu vraag ik me af wat de kern is van die frustratie.
Een paar dagen geleden hebben een specifieke samenhang van omstandigheden ertoe geleid te gaan stoppen met roken.
Niet dat ik wil stoppen, maar ook niet dat ik echt een roker wil zijn. Ik wil gewoon roken.
En die mensen die beweren zich af te vragen waarom ze eigenlijk roken en daarom stoppen, dat is onzin voor mij. Ik weet waarom ik rook, ik geniet van elke sigaret.
De eerste ’s ochtends vooral, na mijn boterham en bij mijn kop koffie.
Jeetje, wat is die lekker!
Normaal had ik die tien minuten geleden genomen, vandaag niet.
De hele ochtend betwijfelde ik of ik mezelf die eerste nog zou gunnen, of gewoon die longen die acht uur rust hebben gehad, met rust te laten.
Aan mijn eerste zin van de blog te lezen is het duidelijk welk besluit ik heb genomen.
Er klinkt echt een gigantisch harde: ‘NEE’ in mijn hoofd.
Waarom is dit zo zwaar?
Ik was een jaartje of twaalf, dertien, toen ik begon met roken. Ik pikte de shag van mijn broer, probeerde wat te draaien of te leren en vond het direct lekker.
Later ging ik met wat oudere gasten om die het voor me konden halen. Toen ik rookte, mocht je het nog kopen vanaf je zestiende en werd minder nauw je identiteit gecontroleerd, dus kreeg je het ook regelmatig mee als veertien- vijftienjarige.
Plus toen lagen de sigaretten bij Lidl en Aldi nog in de schappen bij de kassa, waardoor ze ook makkelijk te pikken waren.
Ofwel: roken was heel toegankelijk voor mij.
En wauw: wat voelde ik mezelf stoer!
Ik mocht roken op het schoolplein en kon roken met mijn vrienden.
Ik herinner me nog rokers over straat te zien lopen en dan te denken: ‘zo verslaafd ga ik echt niet raken.’
Ik zag roken als een ‘stoere’ bezigheid met mijn vrienden of op school. Alsof die sigaret mij één of andere gangster maakte ofzo. Dus ik genoot niet alleen van die sigaret (shag) maar ook van het beeld die ik voor mezelf had gecreëerd.
Een echte verslaafde paste niet bij dat beeld.
Ik geloofde mezelf onder controle te hebben.
De jaren erna
Ik ben nu bijna 28, dat betekent dat ik al zeker vijftien jaar rook.
In die tussentijd ben ik regelmatig gestopt… Ik denk iets van drie, vier keer.
De ene keer ging ik me volledig storten in het sporten, een andere keer cold turkey helemaal niets en weer een andere keer had ik een tas vol lolly’s, snoepjes en kauwgom gehaald. De laatste keer was ik overgestapt op vapen, maar dat resulteerde in een vape die aan mijn lippen vastgeplakt zat, omdat ik non-stop aan dat ding zat te lurken.
Ik ben op een gegeven moment gestopt met stoppen en heb geaccepteerd dat die sigaret onderdeel van mij is en alleen de dood ons zal kunnen scheiden.
De verslaving zit er zo diep in dat ik alles wat met roken te maken had voor mezelf ben gaan polariseren.
Gewoon… om niet te erkennen dat ik eigenlijk zwak en afhankelijk ben.
Verslaafd
Elke keer sluipt die verslaving er op dezelfde manier in: Eentje dan.
En daar zit ik dan met één sigaret, ach, nog één.
En weer maak ik dan mezelf hetzelfde wijs als vijftien jaar geleden: ‘Ik heb dit onder controle.’
Met roken heb ik helemaal niks onder controle.
Ik ben bussen volume tabak gaan halen zodat ik goedkoop eindeloos kon roken.
Ik rook nu voor zo’n €80,- per maand en omdat ik mijn sigaretten zelf schiet kan ik dat met zoveel liefde doen. Elke sigaret is mijn eigen werk.
Financieel gezien is roken dus geen probleem voor mij.
Het is slecht voor je gezondheid.
Ik sport niet, omdat ik de discipline daarvoor niet wil hebben.
Ik zie mensen hun hele leven gezond leven en aftakelen als ze ouder worden.
Weet ik veel hoe ik ben als ik ouder ben, ik weet hoe ik ben zoals ik nu ben!
En ik genoot echt van elk moment van mezelf met mijn sigaret.
Een filter, papier, gedroogde bladeren en een heerlijke dosis nicotine.
Als ik daar dan trek in had en het kon niet, zoals ik mezelf het nu verbied, voel ik ver weg tranen achter mijn ogen prikken.
Dat is toch bizar!
Het is toch bizar dat er op dit moment een hele oorlog gaande is in mijn hoofd en lijf voor die filter met papier, gedroogde bladeren en die nicotine.
Dat dat mij zo erg beheerst dat ik liever een pakje sigaretten op de grond vind dan een tientje.
Dat tientje zou ik toch gebruiken om op te roken.
Ik en mijn sigaret
Die trek komt op als dorst: ik voel het trekken in mijn mond.
Ik wil rook inhaleren en dan die rook naar mijn longen voelen stromen.
Ik wil voelen hoe die nicotine door mijn bloedbaan stroomt, mijn hartslag vertraagt, mijn brein ontspant.
Roken is zo onwijs lekker… Totdat die sigaret op is.
Meestal gooi ik asociaal mijn peuk op straat. Ik gooi nooit afval op straat, nooit!
Maar die peuk mag dan wel.
Vervolgens hangt er een gigantische, onaangename walm om me heen.
Ik herinner me hoe die docenten stonken die rookten, nu ben ik zelf die stinker.
Een half uurtje later is die sigaret verwerkt en wil ik er weer één.
Eéntje dan.
Als een cirkel die niet eindigt.
Maar dat maakte me allemaal niet uit!
Het maakte me niet uit dat ik stonk, dat ik chagrijnig werd als ik niet kon roken, dat ik overal mijn sigaretten mee naar toe moest nemen, dat ik het milieu vervuilde, dat ik mijn omgeving dwong zich aan mij als roker aan te passen en mijn eigen gezondheid naar de mallemoer werkte: Het maakte me niks uit!
Als ik maar kon roken. Als niemand me maar die sigaret zou afnemen.
Gewoon ik en mijn sigaret.
Poging vier, vijf of zes. Of zeven.
Als iets teveel moeite of energie kost ben ik doorgaans wel van het opgeven.
Het leven is te uitgebreid om je op één ding te focussen.
Toch probeer ik nu weer te stoppen met roken.
De eerste stap was er nu echt over schrijven, zoals jullie lezen.
Straks ga ik toch een vape halen, maar niet om die mijn sigaret te laten vervangen.
Ik wil niet overstappen van de ene verslaving naar de andere. De vape zal fungeren als rotsblok in de wervelende, mentale storm.
Als ik een avondje met vrienden zit waarbij ik normaal vol gas aan het roken ben, of bij het uitgaan of iets vergelijkbaars zal de vape me ondersteunen.
Kauwgom zal voornamelijk de sigaret vervangen: bij het uitlaten van Pablo, bij het uitstappen van het openbaar vervoer en op mijn werk bijvoorbeeld.
Ik weet dat ik hier doorheen moet.
Ik weet dat de drang en het gevoel in mijn mond binnen een paar dagen minder worden en het slechts de mentale verslaving is die lang blijft overheersen.
Ik weet ook dat ik kan stoppen met roken. Het is gewoon ‘nee’ zeggen en doorgaan met je leven.
Het moeilijkste nu voor mij is die illusie af te breken die ik mezelf heb wijsgemaakt te blijven roken. Dat genieten van elke sigaret, van elke haal, van elke handeling.
Roken is de makkelijkste impuls om te vervullen. Daardoor werkt het ook zo ‘belonend.’
Ik wil een sigaret: ik neem een sigaret!
Datzelfde heb ik met koffie.
Ik denk dat ik in verhouding net zo verslaafd ben aan koffiedrinken als aan roken.
Schiet mij alsjeblieft lek als daar ooit met koeienletters op komt te staan: ‘Koffie drinken is dodelijk, stop nu!’
En dat je niet meer op het terras koffie mag drinken en het alleen in een speciale winkel te verkrijgen is.
Als dat ooit gebeurt: dan ga ik weer roken!
Maar voor nu:
Nu neem ik kauwgom bij die koffie. Echt super lekker, heb daar heel veel zin in.
Echt lekkerder dan een sigaret.
Als ik dat gewoon lang genoeg tegen mezelf zeg ga ik het vast geloven.
Dan ga ik zo even chagrijnig een vape en kauwgom kopen!
Het komt goed! Even er doorheen.
Ook dit moment wordt ooit geschiedenis.
Als ik het nu wel volhoud, zal ik mezelf de rest van m’n leven dankbaar zijn.
Let’s do this.
Scooterrit bij zonsondergang >>>
Reactie van Han van de Erve
Mijn vrouw was zwanger van ons eerste kind en we vroegen ons af wat wij belangrijk vonden om ons aanstaande kind bij te brengen. Al snel kwamen we op het onderwerp gezondheid. Daar uitvoering aangeven lag echter een beetje lastig want ik was een roken in die tijd…en om je kind gezondheid bij te brengen met een peuk in je mond is een beetje lastig.
Nou was het zo in die tijd dat ik ongeveer twee keer per jaar verkouden werd met pijn in mijn keel. Dat gebeurde tijdens de seizoenswisselingen, waarschijnlijk omdat ik een roken was. Gedurende de dagen dat ik dan keelpijn had kon ik niet roken. Dat deed veel te veel zeer aan mijn keel, dus dan stopte ik twee tot drie dagen. Net zo lang als dat de keelpijn er was. Nu wilde het toeval dat tijdens het voeren van het gesprek met mijn vrouw die verkoudheid net begonnen was. Ik was dus net gestopt met roken. Ik besloot vanuit de motivatie in een normale context over gezondheid te praten met mijn kind er een dag aan vast te knopen. Zo gezegd zo gedaan. De dag daarna keek ik terug op een vrij moeiteloze poging om die extra dag te stoppen met roken en knoopte ik er nog één dag aan vast. Dat ging een aantal keer zo door verder. Uiteindelijk keek terug op 1 week gestopt met roken. Dat maakte mij blij. En niet alleen mij… Ook mijn vrouw. Na 3 weken stelde ik vast dat ik gewoon definitief gestopt was met roken… en dankzij de goede motivatie vrij moeiteloos. Echter, het ging wel gepaard met hele vreemde dromen. Zo doomde ik een keer dat ik ergens alleen over een weg liep en als bij toverslag er een brandende sigaret in mijn mond verscheen. Ik wist niet hoe snel ik de sigaret uit mijn mond moest grissen en op de grond moest gooien. Eenmaal wakker geworden herinnerde ik mij de droom en werd ik er ook wel een beetje blij van. De droom gaf duidelijk aan hoe ik dat op het bod gemotiveerd was om te stoppen met roken.
Voor een ieder die wil stoppen met roken kan ik alleen maar zeggen: zorg dat je het echt uit je eigen intrinsieke motivatie WILT doen. Dan gaat het zeker te weten lukken.