𝑫𝒊𝒆 𝑩𝒍𝒐𝒏𝒅𝒆 𝒗𝒂𝒏 𝒅𝒆 𝑺𝒖𝒃𝒘𝒂𝒚

‘Alleen nog door de screening heenkomen,’ hoor ik mijzelf meerdere keren aan iemand vertellen.
‘Ach, dat lukt jou wel!’ is dan meerdere keren met volle overtuiging het antwoord.
‘Dat weet ik niet,’ beken ik schouderophalend, waarna ik de ontvanger vervolgens van uitleg voorzie: ‘Als ik aangenomen word, daarmee beëdigd word, zal ik altijd de politie representeren, dus ook in mijn vrije tijd.’
Nog steeds kruist mijn blik de overtuigende blik van de willekeurige persoon voor me.
Die willekeurige persoon is één van m’n klanten/gasten van Subway.
Iemand waar ik de afgelopen jaren een band mee heb opgebouwd. Dat is niet één specifiek persoon… dat is half Spijkenisse.
In de loop der jaren hebben honderden, duizenden mensen een beeld over mij gevormd.
Voor sommige ben ik de onduidelijke, snelpratende, ongeduldige, arrogante stresskip van ‘die broodjeszaak.’
Voor weer anderen ben ik een vertrouwenspersoon, die blonde die altijd lacht. Degene waarbij je nooit lang in de rij hoeft te staan, die ene waar je nooit hoeft te vertellen wat je wil en waar je altijd krijgt waar je naar verlangt.
Sommige vinden me brutaal, sommige zacht en behulpzaam.
Sommige hebben geklaagd dat ik ontslagen moet worden, sommige hebben ‘geklaagd’ als ik een keer niet aanwezig was.

Ik heb meerdere namen opgebouwd de laatste tijd, maar als je mij zou willen aanduiden in Spijkenisse ben ik ‘die blonde van de Subway.’
Zo ga ik al jaren door het leven.
Net als je de Chipotle Southwest saus ‘die ene’ kan noemen, ben ik ook ‘die ene’ van Subway.
Althans, zo identificeerde bijna heel Spijkenisse mij.
Maar of ik daar zelf ooit mee begonnen ben of dat dit erin is gegleden, is hetzelfde als de kip&ei discussie. Het is gewoon zo gelopen.

Dus of ik door de screening heen zal komen, de integriteit van de politie zal waarborgen, hangt af van de identiteit die ik mijzelf zal toekennen na de beëdiging.
Of de identiteit die anderen mij zullen toekennen. Een identiteit waar ik mij veilig bij zal voelen.
Het vertrouwen en de gemoedelijke blikken die ik de afgelopen maand heb ontvangen van mijn gasten geven zo duidelijk weer wat die integriteit inhoudt.
Zelfs op vakantie in Turkije is mij gevraagd: ‘Jij bent toch die van Subway?’
In een willekeurige winkel op mijn vrije dag: ‘Jij bent toch van Subway?’
Op het metrostation: ‘Jij bent toch van Subway?’
Tijdens het uitlaten van Pablo: ‘Jij bent toch van Subway?’

Dus als integriteit inhoudt dat ik ook buiten werktijd gebonden ben aan een functie/locatie en aan het beeld daarvan dien te voldoen, kan ik zeggen dat voor ‘die ene van Subway’ daar aardig aan is voldaan, maar wel met uiteenlopende meningen.
En ik denk, ben ervan overtuigd, dat je een ene uiterste nodig heb om een ander uiterste te kunnen belichten.
Waar de één mij als ‘stresskip’ beschouwt en zich daardoor opgejaagd voelt, beschouwt de ander me juist als ‘snel’ wat opluchting geeft in korte tijd accuraat geholpen te kunnen worden.
Je kan niet één eigenschap bezitten en daar één beeld aan gekoppeld hebben.
Die ‘ene van Subway’ wekt bij ieder individu een ander beeld op. En er zijn vergelijkbare argumenten en definities, maar voor al die duizenden mensen die mij zo kennen zijn er duizenden uiteenlopende gevoelens, definities en argumenten aan verbonden.
Ik heb daar geen invloed op. Ik heb geen invloed op andermans werkelijkheid.
Ik ben er gewoon.
Toegewijd op welke manier dan ook.

𝑯𝒆𝒕 𝑷𝒂𝒅

Bijna 10 jaar geleden, 2013, besloot mijn vorige werkgever dat ik niet meer bij hem mocht bezorgen. Ik mocht in de keuken staan, want de reputatie ‘Brokkenpiloot’ was niet heel gunstig als ik wilde blijven bezorgen.
De keuken vond ik dus niet leuk en tijdens mijn wandeling over het dorp (het winkelcentrum van Spijkenisse), passeerde ik Subway.
Ik had in die vestiging nog nooit eten gehaald, veel te duur! Maarja… bezorgers gezocht.
Ik stapte naar binnen, mocht gelijk plaatsnemen en hetzelfde weekend zat ik op de scooter.
En man…. wat voelde ik mij welkom hier! Het duurde niet lang voordat ik de ladder beklom tot teamleider.
Het duurde verder ook niet lang tot ik aangereden werd…
Ik brak mijn enkel en mijn werkgever en vaste collega waren de eerste die arriveerden in het ziekenhuis.

Die breuk gaf daarna meer ruimte binnen mijn draai te vinden. We stopten met bezorgen (was geen bal aan zonder mij :p) en ik werd al gauw manager. Ik kreeg opleidingen bij SVO en haalde een diploma. Op een gegeven moment was ik bedrijfsleider, een functie die ik meer dan serieus nam.
Subway werd echt mijn leven. Ik kon er mijn hele ziel en zaligheid in kwijt.
Ik heb in 2017 zelfs dit boekje gemaakt.
M’n werkgever wilde toen helpen dit boekje accuraat en definitief te maken, maar zo ver zijn we niet meer gekomen… een Subway runnen is veel werk!

𝑫𝒆 𝑻𝒐𝒆𝒌𝒐𝒎𝒔𝒕

Als alles volgens planning verloopt zal ik onderdeel gaan uitmaken van Team Technisch Toezicht. Als het ware de directe contactpersoon tussen de meldkamer en de camera’s door Den-Haag.
Ik heb inderdaad mijn vaste baan opgezegd, zonder daadwerkelijk al een nieuwe baan te hebben. ‘Alleen de screening nog.’
Wat er ook gebeurt, ik weet dat alles goedkomt.
Ik zal blijven schrijven, er zullen boeken blijven uitkomen. Dat is een pad dat ik altijd zal blijven vervolgen, maar mijn pad bij Subway is klaar.
Sommige dingen in het leven voel je gewoon. Ontastbaar, maar met blind vertrouwen weet je dat je soms risico’s moet nemen, keuzes moet maken, dingen af moet sluiten, nieuwe deuren moet openen zonder te weten wat er achter die deur zit.
Zonder te weten of die deur direct toegang biedt tot je geplande vervolgstappen, of dat er toch nog een hal is die uit meerdere deuren bestaat; meerdere keuzes. Meerdere eindes.
Als ik één ding geleerd heb van mijn deuren, is dat wanneer ik daadwerkelijk een kamer van de ander betreed, daadwerkelijk onderdeel ga uitmaken van iemands’ directe leven, er een hoop verandert bij die persoon of die werkplek.
Mijn komst betekent verandering. Dus de vraag is niet of ik op mijn plek terecht zal komen, de vraag is welke toekomstige werkplek klaar is voor verandering. Emotionele groei door middel van nog meer verbinding.
Welke deur wordt mijn deur? Achter welke deur zit wederzijds, ontastbaar verlangen?
Waar ben ik nodig? Wie heb ik nodig?
Elke stap die ik nu zet voelt goed.
Alle stappen uit mijn verleden dragen hieraan bij. Het wennen aan afscheid, het wennen aan deuren, het wennen aan het onbekende, het wennen aan binden, het wennen aan de pijn die er soms aan gepaard gaat.
Alles voor groei. Alles voor verbinding. Alles voor daadkracht.

𝑺𝒖𝒃𝒘𝒂𝒚 𝑺𝒑𝒊𝒋𝒌𝒆𝒏𝒊𝒔𝒔𝒆

De afgelopen 10 jaar heb ik meerdere families gehad.
Ik heb op de mooiste kerstborrels geproost, de spannendste teamuitjes gelachen, de warmste terrassen gezweet, de lekkerste pepernoten van de grond geraapt en de leukste feestdagen met de mooiste collega’s gedraaid.

Ik had vaste klanten die ik al ken sinds ze bij hun moeder in hun buik zaten, stoere pubers die voor mij dat kleine schatje bleven, stelletjes die in de tussentijd met een andere partner kwamen en personeel van bedrijven die in steeds grotere groepen kwamen.

Ik had collega’s van rond de 16 jaar die me vertelden over hun prille liefdes, vervelende klasgenoten, saaie huiswerk en interessante hobby’s.
Jongvolwassen collega’s die hun rijbewijs haalden, slaagden voor schoolexamens, studeerden voor beroepen en door de eerste keer liefdesverdriet heen gingen.
Volwassen collega’s die samenwoonden, kinderen naar de opvang brachten en al voor drie bazen hadden gewerkt.

Ik heb klanten en collega’s gehad die bedreigd zijn, aangevallen, beledigd en uitgescholden.
Er heeft Teriyaki aan ons plafond gezeten, er hebben groepjes voor de deur gestaan om onderlinge conflicten op iemands’ werk proberen te vergelden, we zijn weleens uitgedaagd en uit de tent gelokt en er zijn weleens eenzijdige kanten van verhalen over ons op sociale media gedeeld.

Er is ooit iemand aan tafel wezen zitten om een eigen boterham te eten, maar ook een paar keer iemand die tussen de gasten in kwam zitten en weigerde te betalen voor een broodje zonder vlees.

Ik heb met gasten gepraat die inmiddels overleden zijn.
De ene week lucht iemand zijn/haar hart bij je, de week erop is die persoon er niet meer.

Ik kan me herinneren dat ik ooit op school tegen mijn docent zei: ‘Die Subway, daar heb ik alles al meegemaakt!’
Hij keek me lachend aan en antwoordde: ‘Je zal nooit alles meegemaakt hebben.’
En hij had gelijk. Hoe langer ik bij Subway werkte, des te meer mijn arrogantie plaats maakte voor zelfvertrouwen. Vallen, opstaan en reflecteren.
Subway Spijkenisse was een heel veilig milieu dat te kunnen doen.
Ik ben manager geweest voor mensen jonger, maar ook ouder dan ik.
En ik heb zoveel fouten gemaakt.
Ik heb fouten gemaakt naar de gasten en fouten naar de mensen die ik leidde.
En alles is goed gekomen.
Want ik heb ervan mogen leren. Ik heb er altijd met iedereen over kunnen praten.
Iedereen heeft er met mij over kunnen en willen praten.
Daardoor bleef er zoveel ruimte over de goede dingen te blijven zien.
De goede dingen die gedeeld werden.

𝑯𝒆𝒕 𝒆𝒊𝒏𝒅𝒆

Dit was het dan.
Bijna 10 jaar Subway.

Er zijn mijn laatste dagen nog mensen langs geweest met cadeaus en/of om me de hand te schudden. Om afscheid te nemen.
Er is me veel succes gewenst, maar niet in de zin alsof ik succes nodig had.
Bovenal hebben zoveel mensen in me geloofd de afgelopen jaren.
Niet alleen de gasten, ook de collega’s.
En dankzij jullie allemaal heb ik altijd in mezelf geloofd.
Dankzij jullie heb ik ook altijd in de ander kunnen geloven.

Bedankt daarvoor.
Ik kan niet in woorden uitdrukken welke gevoelens mij hebben beheerst en bewogen de afgelopen jaren.
Niet in foto’s weergeven wat er allemaal is gebeurd, wie er allemaal een plekje in mijn hart hebben en welke herinneringen ik nooit meer kwijt wil.
Ik ben iedereen dankbaar die ik tot nu toe heb ontmoet in mijn leven. Ik hoop dat het voor veel van jullie wederzijds zal zijn.