Verzorging bij de buurtpreventie

Ondanks dat ze pas 64 jaar jong is, heeft Joke al bijna 45 jaar werkervaring in de zorg.
Na een korte carrière in het Ikazia ziekenhuis heeft ze helemaal haar draai gevonden in het Erasmus ziekenhuis. Ze begon als verpleegkundige, waar ze de zorg van de patiënten op zich nam. Toen werd ze leidinggevende, waar ze de zorg over haar team op zich nam. Ze klom later omhoog tot unitmanager en uiteindelijk werd ze sectormanager zorg.
Ze heeft haar leven gewijd aan het verzorgen van anderen en zelfs na haar pensioen besteed ze tot op de dag van vandaag nog tijd aan terminale patiënten in een hospice of in de terminale thuiszorg.

Hoewel het verzorgen van anderen vanzelfsprekend is voor Joke, leert ze genoeg mensen kennen voor wie dat niet zo is. Zeker in een hospice raakt het haar altijd even in het hart als iemand tegen haar zegt: ‘Wat fijn dat je even tijd hebt voor ons.’
Deze woorden neemt Joke graag mee in haar werk bij de buurtpreventie.
‘We leven veel te veel langs elkaar heen,’ legt ze uit. ‘Als je zorgt dat je er voor elkaar bent als iemand je nodig heeft, al is het even luisteren of meedenken, dan kan je al een wereld van verschil voor iemand maken.’

Toen de buurtpreventie in Maaswijk begon, liep Joke zelf ook met haar gele hesje op straat. Het gebeurde met zekere regelmaat dat mensen vanachter hun raam naar buiten zwaaiden, en vaak zat dat ze buiten door dankbare buurtbewoners werd aangesproken.

De druk van de ketel

Na ruim 44 jaar toewijding kwam het moment van pensioen dichterbij. Haar man was al met pensioen en Joke was het jubileum van 40 jaar diensttijd bij het Erasmus ziekenhuis gepasseerd. Ze werd sectormanager en was verantwoordelijk voor het uitvoeren van de reorganisatie waar de afdelingen met chirurgische verpleegkundigen zouden samengaan met de afdelingen inwendige geneeskunde. Het samengaan van specialismen wordt zorgkern genoemd.
Toen ook de aanbouw van het Erasmus klaar was en de verhuizing van haar afdelingen daarheen rond was, kreeg de reorganisatie van deze zorgkernen steeds meer vorm en leek de rust eindelijk teruggekeerd.
Maar toen brak Corona uit.

Joke heeft in een coördinerende rol met haar collega’s en vrijwilligers van o.a. Het Rode Kruis moeten rennen, nadenken en overuren moeten maken om ervoor te zorgen dat alle patiënten bedden konden krijgen. Toen de corona eenmaal onder controle leek, kreeg Joke de keus: of meegaan met de frisse start van de nieuwe zorgkernen, of haar welverdiende rust pakken en vervroegd met pensioen gaan.
En dat is wat ze heeft gedaan.

Welja, rust…

Als Joke niet aan het puzzelen is, is de kans groot dat je haar treft op de badmintonvelden van Maaswijk. Zowel competitief en als trainer zorgt ze er graag voor dat ook daar de kinderen samen kunnen spelen en ontwikkelen.
Gelukkig zorgt Joke ook goed voor zichzelf. Ze is al 35 jaar getrouwd, al bijna 30 jaar moeder van een gezonde zoon en heeft mede dankzij de buurtpreventie leuke connecties om de hoek wonen. De tijd die ze over heeft steekt ze maar al te graag in de buurtpreventie, omdat ze er echt de meerwaarde van inziet.
‘Je wilt allemaal in een schone en veilige wijk lopen,’ licht ze toe. ‘Als loper van de buurtpreventie straal je toch uit dat je door met elkaar bezig te zijn, je het voor iedereen veiliger kan maken.’

Op dit moment is Joke roostercoördinator van Maaswijk 1. Dit houdt in dat zij maandelijks contact legt met deze groep voor hun beschikbaarheid, waarop zij het rooster van de maand kan maken. De informatieoverdracht, buiten de meldingen, verloopt ook via Joke tussen Angela en Robin en de lopers.
Maaswijk 2 & 3 worden nog gepromoot, wat wil zeggen dat daar nog geen vaste groep lopers zijn en dus ook nog geen nog rooster- en meldingscoördinator voor nodig is. Joke is in ieder geval net als haar collega’s bezig een nieuwe groep vrijwilligers voor deze delen van Maaswijk te werven, in te werken en te begeleiden.
Ik twijfel er niet aan dat deze nieuwe vrijwilligers in goede handen zijn bij haar!