Kleding
Mensen en kleding.
Het is te gebruiken om jezelf te onderscheiden van andere mensen, maar tegelijk om jezelf te kunnen identificeren met een label.
Toen ik jong was, was mijn stijl een combinatie van metal- skateboard- en alternatieve kleding.
Zwart, schedels, bands, merken en grappige teksten behoorden tot de stijl die mij het meest aantrok en de stijl waar ik het liefst in gezien wilde worden.
Op een gegeven moment leek ik ‘te oud’ te worden voor die stijl. Ik moest eroverheen groeien.
Ik weet nog dat ik ‘normale’ kleding ging dragen en opeens veel leuker werd gevonden.
Ik begon bij de maatschappij te passen en had er toentertijd ook behoefte aan als een ‘volwassen vrouw’ gezien te worden.
Mensen buiten mijn vriendengroep voelden zich niet meer voor gek lopen met mij, ik kon representatief op mijn werk verschijnen en besloot me te gaan focussen op de toekomst.
De afgelopen tien jaar heb ik de hele tijd een andere stijl geprobeerd dan degene waar ik me in thuis voelde. Daardoor zijn het ook heel lang simpele joggingbroeken geworden (in mijn afzetfase), een korte tijd gabber kleding (in mijn hardcore fase), een korte periode blousejes (in mijn manager fase) en toen gewoon simpel zwart of wit. Vale kleding. Saaie kleding. Gewoon…. Kleding met een duur merk erop.
En toen kwam Angsthazen op.
En voor die promotiefilmpjes wilde ik helemaal niet in een vaal shirt met een saaie broek voor de camera. Ik wilde niet een auteursfoto met een Hilfiger shirt. Een contract tekenen met een Michael Kors horloge. Presentaties geven op m’n Nike Airmax.
Ik wilde mezelf zijn.
Ik wilde mezelf door middel van mijn kledingstijl identificeren als de persoon achter de boeken.
Ik zocht in de oude doos naar wat ik nog had en vond mijn favoriete Misfits shirt terug.
Ik trok het shirt aan, wierp een blik in de spiegel en zonder er controle over te hebben verscheen er een gigantische grijns op mijn gezicht. Mijn hart ging sneller kloppen, mijn lippen reikten tot aan mijn oogleden en mijn lichaam versmolt zich met het shirt. Dit gebeurde ongeveer drie weken geleden.
Maar toch….
Heb ik het shirt nooit naar buiten aangehad.
Slechts voor een promo en daarna was ie weer uit.
Waarom?
Ik bestelde wat nieuwe kleding die een beetje overeen kwam met mijn stijl vroeger.
Ik merk alsnog op zoek te zijn naar ‘vrouwelijk.’
Waarom zit dat er zo bij mij ingeprent?
Waarom durf ik niet gewoon mijn kisten aan te trekken, Misfits shirt erboven en zo naar buiten te lopen, terwijl het me zo gelukkig maakt?
Wat is er de afgelopen 10 jaar allemaal gebeurd waardoor ik dit niet meer doe?
Op wiens verwachtingen is deze angst of onzekerheid gebaseerd?
Ben ik er te oud voor?
Val ik dan weer buiten de maatschappij?
Lijk ik dan 10 jaar stil gestaan te hebben?
Ben ik dan niet meer ‘vrouwelijk’?
Waarom zit dit me dwars?
Wat weerhoudt mij iets te dragen waar ik gelukkig van wordt?
Of sterker nog: waarom denk ik dat het dragen ervan mij niet meer gelukkig maakt?
Misschien is het dat als je ouder wordt je niet meer met je vaste vriendengroep omgaat dus je afhankelijk wordt van hoe andere mensen je zien. Welk label zij op je plakken. Welk label je op jezelf plakt.
Misschien is het een stukje overleven geweest uit angst buitengesloten te worden. Daarmee heb ik mezelf buitengesloten, net zolang dat ik mezelf compleet vergeten was.
Nu ben ik dat stukje bij beetje weer het terugvinden.
Jezelf terugvinden na jaren is niet zo makkelijk.
Het is niet zoals een foto zien en exact herinneren hoe iets was.
De bedoeling is ook niet terug gaan naar wie ik was.
Mijn bedoeling is terug gaan naar wie ik ben. Welk label ik mezelf wil toekennen.
Kleding dragen die echt bij mij hoort.
Ik schrijf boeken over heksen, demonen, weerwolven en vampiers, dus kan prima een shirt met een grote, bloederige schedel dragen.
Ik ben niet meer de beginner bij m’n eerste nieuwe baan die erbij wilt horen, de beveiliger bij bibliotheek Rotterdam die aan pakken went, de student bedrijfsleider fastservice die een eigen horecazaak wilt, de gabber die alleen maar wilt stampen of de demonstrant die de confrontatie met de ME niet vermijdt.
Ik ben Cheyenne en ik ben de auteur van een nieuwe reeks griezelige jeugdboeken: Angsthazen.
En met het motto ‘angst is een illusie’ ging ik me over de angst van buitengesloten en beoordeeld worden heen zetten en ontdekken hoe ik me echt voel als ik buiten loop met mijn kisten en Misfits shirt.
En ik zal je vertellen: Het voelde geweldig!
Al deze filosofie over kleding.
Waar het echt op neerkomt is dat mijn vrijheid kleding te dragen die ik wil beperkt is geweest en ik probeer uit te vinden waarom.
En waarom nu?
Ik denk dat ik het antwoord weet.
Ik denk dat ik met Angsthazen eindelijk aan het doen ben wat me echt gelukkig maakt. Dat ik nu echt mezelf wil en kan zijn.
Mijn ‘overlevingskansen’ hebben nu andere voorwaarden.
En gezien kleding een belangrijk middel is jezelf te identificeren naar de buitenwereld, wil ik daar ook even bij stilstaan.
Gewoon even stilstaan bij hoeveel stappen een mens eigenlijk wel niet maakt in het volwassen worden, wat je daarvoor opgeeft, en welke wijsheid je daarmee vergaart.
Hoe elke fase in je leven bijdraagt aan de ontwikkeling van wie je bent.
Zelfs de fases waarbij de soort kleding relevant is.
En jij?
Ben jij je bewust van je kledingstijl?