Schoolbezoek MDO de Poldervaart

Bijna een jaar geleden, nadat ik m’n signeersessie bij Bruna had afgerond, werd ik met priemende ogen aangekeken door een jonge Angsthaas in hart en nieren.
“Volgens mij wil hij je wat vragen,” hoorde ik een medewerker zeggen.
Ondertussen was de moeder van deze Angsthaas ook wel benieuwd welke drukke mevrouw hij zo aan het bestuderen was.

Zijn blik was gekluisterd aan een boek met een spannende illustratie op de voorkant, die deze drukke mevrouw in haar handen had. 
Of hij keek naar de Franse Bulldog op de achterkant… 
Blijkbaar had hij interesse in ‘het gevaarlijke bos’.
Zo raakte ik in gesprek met zijn enthousiaste moeder. Zij vertelde mij directrice van een school te zijn en het een heel leuk idee te vinden mij daar eens uit te nodigen! 
We spraken af contact te houden en haar jongeman ging trots met een gesigneerd exemplaar terug naar huis. 

Een paar weken geleden verscheen er een mailtje in mijn inbox: ‘schoolbezoek.’
Het enthousiasme spatte uit mijn beeldscherm bij de uitnodiging van de specialistisch leesbegeleider, Juliette de Jong.
Tuurlijk wilde ik bij hen op schoolbezoek komen!

Vrijdag zeven oktober werd de dag dat ik kennis zou maken met de leerlingen van MDO de Poldervaart.
Bij het binnenkomen werd ik direct warm onthaald door een vriendelijke meneer. Er werd koffie gezet en kennisgemaakt.
Wat me vooral opviel waren de posters en flyers met betrekking tot lezen en leren.
Het interieur was voorzien was vrolijke, lichte kleuren.
Het gebouw straalde één en al licht, rust en vrolijkheid uit.

Compleet op m’n gemak werd ik na een uitgebreide kennismaking begeleid naar de eerste groep van de vier groepen uit de bovenbouw. 
De oorspronkelijke planning was tien minuten per klas iets te vertellen over het schrijverschap, maar met deze gezellige leerlingen was tien minuten veel te kort! 
Gelukkig kennen deze docenten hun leerlingen maar al te goed, dus was het geen probleem dat we er met z’n allen een geweldige, leerzame dag van maakten.

Ik vond het fascinerend hoeveel goede vragen deze kinderen me stelden. Ik moest oprecht veel nadenken over m’n antwoorden. 
Deze school zet zich lang en breed in op de motivatie van de kinderen om onder begeleiding doelen te behalen, democratisch samen te werken, zichzelf en elkaar te ontwikkelen, open te communiceren met hun juffen en meesters en in alle vrijheid zijn wie ze van binnen zijn. 
Dat was te merken. 
Vragen zoals: “Wanneer ontdekte u dat u echt wilde schrijven?” 
“Wilt u voor altijd blijven schrijven?” 
“Welk boek vindt u zelf het leukste en waarom?” 
Maar ook het verschil kunnen benoemen over de inspiratie tot schrijven tussen een schrijfster uit een eerder bekeken aflevering op tv en mij. 

Iedereen had wat te vragen en te vertellen. Dat mocht eindeloos, mits iedereen elkaar liet uitpraten en eerst hun vinger opstaken.
Er kwamen ook meer gewaagde vragen. 
Vragen als: “Zijn er boeken op het echt gebaseerd?”
“Durft u alleen een verlaten ziekenhuis in?” 
“Gelooft u in spoken?”
Deze kinderen hadden zulke spannende verhalen, zij waren echt niet bang! 
Sterker nog, ze wilden zelfs het liefst de boeken over het bezeten meisje en die over de demonen lezen. 
Hoe enger hoe beter! 
Gelukkig viel ‘het gevaarlijke bos’ ook bij heel veel kinderen in de smaak. 

Het was voor mij echt een onwijs fijne bevestiging om de gezichten van die enthousiaste leerlingen te zien en hun betrokken vragen te horen over de illustraties, de schriftjes waar de verhalen op gebaseerd zijn, over hoe de boeken tot stand zijn gekomen en persoonlijke vragen over mij. 

Maar ook hun eigen verhalen fascineerden mij: Iemand die zelf een schrijver kent, de eigen griezelige verhalen die ze wilden delen, hun talenten zoals voetballen, tekenen en gamen. Verhalen over de boeken die ze zelf lezen of over de huisdieren die hebben.
Een leerling die enthousiast opspringt om de deur voor me open te doen en het enthousiasme van de leerlingen die naar binnen zwaaien wanneer ze een klas passeren waar ik de volgende leerlingen verveel met mijn boeken.
Bovenal ben ik ook best opgelucht niet de enige te zijn die weleens naar de volle maan heeft gehuild in de hoop een weerwolf te worden. (Mochten we de buren hebben laten schrikken met ons gehuil of weerwolven daarmee gelokt hebben, excuus daarvoor).

Deze kinderen waren allemaal echt zichzelf. 
En bovenal: ik kon ook echt mezelf zijn bij hen. 
Dan gaat alles automatisch. 

Een vraag die me ook aan het denken zette was: “Werd u vroeger niet gepest, omdat u in de klas aan het schrijven was?” 
Ik antwoorde: “Nee, ik werd meer gepest omdat ik een jongensmeisje was.” 
Degene die me dat vroeg keek me aan alsof ik iets heel geks zei. “Wat is dat?” vroeg hij. 
Ik probeerde uit te leggen: “Dat ik altijd meer zoals de jongens was dan zoals de meisjes.” 
En deze jongeman vroeg verbaasd: “Dat is toch niet raar?” 
En ik vertelde hem: “Vroeger wel. Vroeger had je ook aparte afdelingen in Intertoys. Blauw voor jongens, roze voor meisjes et cetera.” 
Wat mij zo erg raakte aan zijn vraag, buiten zijn verbaasde blik bij mijn antwoord, was het besef dat deze kinderen, het zij door deze school, het zij door de huidige maatschappij, elkaar niet buitensluiten of beoordelen op iets waar ik wél last van heb gehad. 
Ik weet nog dat ik vroeger speelgoedsoldaatjes kocht bij de Blokker en deed alsof het een cadeautje was. 
Het is leuk om weleens met kinderen te praten. Zij kunnen je bij dingen laten stilstaan die je zelf allang vergeten bent of achter een vertroebeld masker hebt verstopt.

Deze kinderen leken daar allemaal geen last van te hebben.
Alles is oké. Iedereen is oké.
Zodoende heb ik deze dag echt als heel bijzonder ervaren.

Daarom wil ik de directeur van deze school: Gyselle van der Schoor, de specialistisch leesbegeleider Juliette de Jong, de leraren en de leerlingen onwijs bedanken voor deze warme ervaring!